रोशन परियार

आमाको छातीबाट छुटेँ

जहाँ मेरो सुरक्षित घर थियो

बाको पाउबाट टाढिएँ

जहाँ मेरो श्रद्धाको मन्दिर थियो

आफ्नाहरूबाट टाढिएँ

जसले मेरो स्वाद र स्वभाव बुझ्थे

डाँडो काटेँ , खोलाले बिर्सियो

आँगन काटेँ , बचपनले बिर्सियो

गाउँ छोडेँ , छिमेकीले बिर्सिए

फर्केर हेरिनँ , बाटोले बिर्सियो

सबथोक छोडेँ

छुट्नेहरू सबैलाई बिर्सिएँ

एउटा तिमी पाउन

मैले मलाई पनि बिर्सिएँ।